178 kilo ham en 220 kilo salade - Column over Frankrijk
Ons jaarlijks dorpsfeest, ’la fête patronale’, vindt traditiegetrouw plaats in het weekend na quatorze Juillet. Het evenement is te omschrijven als een Bourgondisch festijn met eten, drinken, muziek, dansen, kermis en vuurwerk. De organisatie loopt gesmeerd, alhoewel de vrijwilligers (jagers, hoogbejaarde dames van de kaartclub, liefhebbers van de pétanque, aanhangers van het cultureel erfgoed) via vergaderingen met een glaasje na afloop, wel even moeten worden opgewarmd. Afgezien van de prijs van de drank verandert het menu, in totaal 178 kilo jambon braisé boven het vuur gegrild niet. Het voorgerecht van in totaal 220 kilo salade evenmin.
Op zaterdagochtend staan op een groot terrein de tenttunnels klaar, naast een reizende kermis in diepe slaap. Onder de tunnels staan lange tafels met houten banken opgesteld. Achter het atelier van de commune stoken mannen het vuur hoog op om later de hammen aan het spit te roosteren. Samen met de vrouwen dek ik de tafels en vouw servetjes voor 400 bezoekers, meer kunnen we niet plaatsen. Er ligt zelfs een houten dansvloertje en op een boerenwagen test een deejay zijn installatie uit. Een lange bar op leunhoogte van roestvrijstaal, in de winter gemaakt door Daniël het gemeentemannetje, siert de lange zijkant van het atelier waar de fusten zijn aangeslagen en de dranken koel liggen in grote ketels water.
Het feest begint ’s-avonds na achten. Er wordt veel gezoend ter begroeting, al dan niet door bekenden, daar doet niemand moeilijk over. De mannen drommen samen aan de bar, terwijl de vrouwen zich installeren aan de tafels. Wij, de dames van de bediening, kletsen en schenken nog eens een gratis aperitiefje in. Op de achtergrond klinkt dansmuziek, met daarover heen de geluiden van de kermis. Tussen de gangen door wordt er gedanst. De wat oudere stellen wagen graag een foxtrot terwijl de jongeren losjes swingen. De sfeer is gemoedelijk, de rode wijn vloeit overdadig.
Na twaalven serveren we het dessert, royale stukken appeltaart van de plaatselijke bakker. Plotseling verschijnen er allerlei aangeschoten jongeren van omliggende dorpen. Ze drinken alleen maar bier. Aanvankelijk genieten ze van de muziek en maken plezier. Maar al snel worden ze steeds luidruchtiger, agressiever ook. Er ontstaan opstootjes, knokpartijen, bloedneuzen, maar dit jaar geen messentrekkerij. De rustigste gemeenteraadsleden slagen erin met sussen en praten de jeugd uit elkaar te drijven. We rekken het tot 4 uur. Dan mogen de lichten uit en wachten we tot de jongelui met grote tegenzin en zonder haast weer in de auto's stappen. In dit land geen BOB.
Om 8 uur de volgende ochtend ben ik weer present om flesjes en plastic bekertjes op te ruimen voordat het kerkvolk langskomt. We inspecteren het kerkhof: ligt er echt niemand achter de zerken te slapen? Wanneer ik daarna brood haal bij het bakkertje van het volgende dorp zie ik de sporen van onze gasten. Ze hebben in de bakken met vlijtige liesjes gezeten en alles geplet.
In de namiddag begint het feest opnieuw, l’histoire se répète, zoals met bruiloften en partijen ook het geval is: we serveren de resten van het feestmaal. We snijden plakken koude gegrilde ham, er worden frietjes gebakken en de traiteur voorziet ons ook deze avond van gratis salades. De maaltijd is voor half geld, maar net zo overvloedig en minstens zo lekker, dus er komen veel mensen op af. Het begint te regenen, maar dat schept saamhorigheid, we zitten immers ’entre nous’ gezellig onder het tentzeil. De lokaal beroemde fanfare ’Lyre Bressane’ speelt vrolijke hoempamuziek, terwijl kleine Kevin zijn balletjespistool van de kermis op de grote trommels leegschiet. De onbekende laveloze jeugd van de vorige avond blijft gelukkig weg.
Later op de avond is het vuurwerk weer spectaculair, zelfs in de stromende regen. Deze keer was er sprake van een nieuwe leverancier met veel extra’s voor hetzelfde geld én elektrische ontsteking. Om te voorkomen dat stroomstoring de vreugde kon bederven, werd met vijf man vijf uur lang een dubbel elektrisch circuit aangelegd. En het werkte, het ene of het andere. Toch vond ik het een romantischer idee toen ons gemeentemannetje in brandweeruitrusting (en diploma) met een lucifer heen en weer rennend de zaak tot ontploffen bracht. De echte klap op de vuurpijl kwam echter toen onze eigen Marcel van 78, na een avondje bedienen en vooral actief meedrinken, zijn auto achteruit in de zo kunstig gelaste bar van Daniël reed. Grinnikend constateerden we dat de grootste klap uiteindelijk door eigen volk werd uitgedeeld.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 69 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
