Boze Buurman - Column over Frankrijk
Mijn boerderij ligt met nog een aantal huizen aan een asfaltweggetje dat langzaam overgaat in een zandpad naar de rivier. Wie hier niets te zoeken heeft, rijdt er gemakkelijk aan voorbij. Zo leiden we ons eigen leven. Mijn huis staat ietwat teruggetrokken op een bult, maar met het zicht op buren rechts en links is er toch nog leven in de brouwerij. Gezinnen en wat ouderen, allen van Bressaanse origine, enkele buitenlandse weekendgasten... ziedaar een moderne Franse dorpswijk.
Toen we hier kwamen wonen, verliep de kennismaking met de wijkbewoners zondermeer hartelijk. Het was hartje zomer, het leven speelde zich grotendeels buitenshuis af. Kinderen trokken kinderen aan. Daarnaast is een mens nieuwsgierig van aard en de Bressaan zondermeer gastvrij en gemoedelijk. Buurvrouw Jacqueline stond al gauw met een mandje groenten in de cour. En binnen een mum van tijd kende ik bijna alle buren onder het genot van eigengemaakte drankjes en maakte ik kennis met de gewoontes van de streek. Nog steeds is het wennen, vooral 's ochtends, aan die flinke scheut eau de vie ('la goutte') van 50° in het koffiekopje wanneer deze net leeggedronken is. De drank is vaak een reden om toch nog maar even niet bij iemand langs te gaan - er moet immers nog wat gebeuren op een dag.
Vanaf het begin verliep het contact met buurman Jean Guy anders. Hij was aardig maar vooral terughoudend. Hij had het ook druk. Overdag werkzaam als metselaar, verwisselde hij 's avonds zijn pet voor die van de boer om vervolgens bij de boerderij van zijn ouders de koeien te melken. Ondertussen moest er worden gehooid, geoogst, deed hij zijn eigen moestuin en die van zijn ouders. Altijd in de weer, altijd druk. Geen tijd om te leven.
De winter naderde. Overal gingen de luiken vroeg dicht, rook pluimde uit de schoorstenen. In de omgeving hoorde je het al gauw vertrouwde geluid van kettingzagen. Houtwallen werden uitgedund of verdwenen compleet van de aardbodem, ten behoeve van de houtstook. Dat dit ook bij mij het geval was merkte ik toevallig tijdens een wandeling in de vrieskou. Met verbazing zag ik dat mijn twintig jaar oude eiken geveld waren die tot voor kort nog op de houtwallen stonden van Jean Guy en mij. Vele meters kuub stonden opgestapeld, klaar om afgevoerd te worden. Alsof hij lont had geroken van mijn ontdekking kwam hij 's avonds even langs. Hij had de helft van onze gemeenschappelijke houtwal geveld, de andere helft was dus voor mij. Het punt was wel dat juist mijn helft bestond uit sprokkelhout, omdat deze een paar jaar daarvoor door hem al eens flink was uitgedund. Dit werd bevestigd door onze overbuurvrouw die de volgende dag even kwam kijken in haar vestje. Haar oordeel was duidelijk: dit moest ik niet over me heen laten gaan.
Dus nodigde ik buurman uit om de zaak te bespreken. Ik liet hem nog eens de lengte nameten. Inderdaad, hij had precies de helft. Maar het was ook de enige helft waar hout op stond. Dus de helft daarvan was van mij. Hij werd rood, leek zichzelf op te blazen...maar verdeelde uiteindelijk na lang soebatten de stapels. Mij ging het niet om het hout, maar om het principe. Liet je hem zijn gang gaan dan zouden geleidelijk alle houtwallen rondom de boerderij verdwijnen.
In het voorjaar kwam hij aan de deur. Hij wilde niet binnenkomen, nam wel zijn alpino af. Hij had last van mijn hanen die dagelijks bij hem op bezoek kwamen. Dat vond hij niet prettig. Daar moest ik wat aan doen. Ik zou er wat aan doen, dat beloofde ik, ze gingen de volgende dag naar de markt. Toen hij weg wilde gaan vroeg ik hem op de valreep wat ik moest doen met zijn kippen die elke middag in groten getale bij mijn kudde rondhingen. Hij liep rood aan, werd woest, en beende weg. Daarmee was echter de kous nog niet af. Na vijf minuten was hij terug, hij had het antwoord gevonden: zijn kippen kwamen niet mee-eten! Ik heb spontaan en onbedaarlijk moeten lachen. Buurman had humor!
Het leven gaat door. Ik laat nooit na hem te groeten, hij kan niet om me heen. Elke keer bij verkiezingen, wanneer ik stembureau moet houden schud ik zijn hand en vink ik zijn naam.... Jean.. Guy...Boze... Buurman. De gebruikelijke ceremonie van begroetingskussen laten we wijselijk achterwege. Eigenlijk is het wel goed zo. Ik houd hem in de gaten, hij mij. We zien en ontzien elkaar, klaar. Het maakt het leven een stuk eenvoudiger.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 69 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
