Robinson Crusoë - Column over Frankrijk
Zes jaar geleden arriveerde hij in Le Fay. In een volgepropte auto met daarachter een afgeladen caravan reed hij ons dorp binnen. Een zestiger, die neerstreek op een weiland buiten de bebouwde kom. Hij parkeerde zijn caravan tegen de bosrand en vervolgens werden dozen, kisten en kooien geopend. Onwennig in het licht stonden ze daar: kippen, parelhoenders, kalkoenen, allerlei soorten eenden, konijnen, schapen, geiten en varkens.
Al scheen de een te weten dat hij Gottfried heette en wist de ander te vertellen dat hij een Zwitser was, hij werd al snel Robinson Crusoë genoemd. Een lange blonde, bebaarde man, levend in de natuur, met als onderkomen een eenvoudige caravan zonder water en elektriciteit. En niemand had contact met hem; hij sprak immers Duits. Wel werden nauwlettend alle veranderingen gadegeslagen.
In de loop der maanden onderging het weiland een ware metamorfose. Er verrezen afdakjes, modderpoelen, aarden muren, vreemdsoortige bouwwerken, alles afgezet en aangevuld met planten, bomen en struiken. De pauwen waren vanuit de verte hoorbaar, konijnen speelden bij de ingang, bokjes sprongen in en uit de auto en op het dak zaten kippen te dommelen.
Toen ik eens tijdens het hardlopen voorbij kwam, hing hij over het hek en groette. Ik werd uitgenodigd voor een rondleiding in zijn paradijs met honderden tamme dieren en hun primitieve onderkomens omringd door groen. Hij liet me zien hoe hij in het bos met een schop bronnen had blootgelegd. Hoe in de zelf gegraven beekjes nu forellen zwommen en hoe hij zijn eigen natuurlijke drinkwaterbron had. Hij was gezond en gelukkig.
De natuur ging zijn gang en het werd druk op het weiland. Eenden weken waggelend uit naar het moeras aan de overkant en werden aangereden, spelende konijntjes op straat veroorzaakten bijna-ongelukken. Zijn schapen gingen grazen in omliggende graanvelden. Net toen de commune besloot dat het zo niet langer kon, greep de natuur in, maar wel heel drastisch. Levend in de onverwarmde caravan, werden hem de Bressaanse vochtigheid in combinatie met de zware vorst bijna fataal. Met zware bevriezingsverschijnselen werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Zijn dieren bleven achter, overgeleverd aan de zorg van enkele Zwitserse vrienden.
Een maand lang was het de vraag of Gottfried zijn ledematen kon behouden. Ondertussen liepen de dieren ongelukkig rond en hun conditie verslechterde. Volgens de veterinaire dienst zou de helft moeten worden afgemaakt. Volgens het departementale bureau dat zich bezighoudt met de inrichting van het landschap, mocht hij niet wonen zonder elektriciteit of drinkwater. En Gottfried zelf wilde niet langer in het ziekenhuis blijven: hij moest terug naar zijn beesten, daarvan was hij overtuigd.
Na een maand ziekenhuis, met behoud van het merendeel van zijn tenen, werd hij overgeplaatst voor revalidatie in de buurt. Ik zocht hem op en bracht hem de ondankbare boodschap dat er richtlijnen waren, ook wat betreft het houden van dieren. Toen ik hem zag had hij nog steeds gezwachtelde voeten en liep hij moeizaam. Hij was zwaar vermagerd; een oude gebogen man die al weken niet sliep, omdat hij geen echt dak boven zijn hoofd verdroeg. Hij werd ongelooflijk boos, voelde zich belazerd. Hij wilde maar één ding: terug naar zijn plek om zijn dieren te redden. Een week later liet hij het revalidatiecentrum voor wat het was en keerde hij terug naar zijn kudde.
Het is nog steeds vochtig en koud. Hij draagt opengeknipte rubberlaarzen aan zijn ingezwachtelde voeten wanneer ik kom. In mijn kielzog een zorgelijk mannetje van de veterinaire dienst en, ter versterking, Daniël, onze gemeentelijke Manus van alles. Strompelend komt Gottfried met een bijl naar het hek. Hij mist een aantal schapen en denkt dat wij de boosdoeners zijn. Ik praat op hem in, sus, we willen gewoon kijken. Hij leidt ons rond en het mannetje van de veterinaire dienst raakt onder de indruk. Waar zijn de triest afwachtende schapen, de kreupele geiten, de magere varkens? Het geheel straalt vrede uit. Uren brengen we door op het terrein. Verkleumd sjouwen we door het bos; we zijn onder de indruk van de passie die mogelijk maakt wat niet mag: gewoon léven. Natuurlijk wil Gottfried wel zorgen dat zijn schapen, geiten en varkens worden geregistreerd en gevaccineerd. We gaan, bijna onderkoeld, uit elkaar.
Vorige week kwam ik hem weer tegen, hooiend in de berm van zijn domein. Helemaal de oude. Nog altijd woont hij gewoon op zijn terrein, zonder water of elektriciteit. Hij zit in de procedure van de registratie van zijn kudde. En hij heeft het een en ander weggegeven. Alles lijkt onder controle. Glimmend vertelt hij dat hij vanuit België een struisvogelstelletje heeft besteld, ze komen eraan! Ik zucht diep. Had je hier niet een speciale vergunning voor nodig? Moest het hekwerk niet twee meter hoog zijn? Zou de veterinaire dienst niet op hem blijven letten? Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik besluit blij voor hem te zijn. We krijgen struisvogels in het dorp.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 69 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
