Heilige Sint Antonius - Column over Spanje Andalusië
Het is vandaag San Anton. Samen met mijn dochter begeef ik mij nieuwsgierig naar de ingang van de kerk. Met verbazing zien we dat het dorpsplein vol staat met prachtig versierde paarden en bont geklede ruiters. Verder ontwaren we vogels in kooitjes, cavia´s, kleine hondjes in schattige truitjes en katten in mandjes. Ik zie zelfs een boer die een groot hok op wielen bij zich heeft. Daarin zitten verschillende viervoeters en vogelsoorten.
Een dorpeling vertelt me dat Antonios omstreeks het jaar 250 in Egypte werd geboren. Zijn ouders waren welgestelde mensen. Na hun dood schonk Antonius op twintigjarige leeftijd al hun bezittingen aan de armen en ging zelf zeer sober en eenzaam in de woestijn leven. Het schijnt een barmhartige man te zijn geweest met veel liefde voor mens en dier.
Wij manoeuvreren ons door de menigte. Nadat we onhandig enkele enorme paardenvijgen hebben ontweken, staan we al snel vooraan om de bijzondere plechtigheid bij te kunnen wonen. We zien een meisje uit Sara’s klas. Zenuwachtig, in een poging haar cavia te beschermen, drukt ze het beestje dicht tegen zich aan. Er komen piepende geluidjes uit.
De deur van de kerk gaat open en de priester schrijdt het plein op. Zes dragers torsen het enorme beeld van San Antonius met zich mee. Achter het beeld lopen dames in zondagse rokken en hoge hakken. De processie begeeft zich door het labyrint van steegjes richting een ander plein, gevolgd door tientallen paarden en andere wezens uit de Ark van Noach.
Eenmaal op het grote plein aangekomen, stellen de bazen hun dieren op om de zegening in ontvangst te kunnen nemen. Terwijl de priester de dieren met een wijwaterkwast besprenkelt, mompelt hij de woorden:
‘Dat San Antonius je trouw en zachtmoedig moge maken’.
Het eerste paard is aan de beurt. Hij knippert met zijn ogen en maakt een schrikbeweging. De ruiter geeft hem de sporen waarna het paard in vol galop wegsprint.
Onze buurman komt te paard naar ons toe. Zijn witte overhemd met ruches steekt oogverblindend af tegen de zwarte vacht van zijn mooiste paard. ‘Venga’, roept hij tegen Sara, ‘kom maar achterop en rij een stuk mee!’ Maar verlegen schudt ze haar hoofd. ‘Vamos’, zegt hij nu tegen mij en maakt een uitnodigend gebaar achter hem naar het felrode zadel. Even sta ik op het punt de uitnodiging aan te nemen, maar ik realiseer me dat er vele ogen op mij gericht zijn. ‘Muchas gracias’ stamel ik, ‘otro dia’ (een andere keer).
Om de feestvreugde te verhogen worden vuurpijlen afgestoken. Juist bekomen van het onverwachte gespetter, lopen veel dieren nu met hun staart tussen de benen van schrik.
Net als alle andere dorpelingen nemen wij plaats aan enorme tafels om te genieten van bordjes paella en glaasjes muskaatwijn. We zitten naast een jongen met een versierde kip op zijn arm en onder tafel staan manden vol met gezegende postduiven. Ik moet denken aan het achterlaten van huisdieren als de vakanties aanbreken, want daarin is Spanje nog steeds koploper. Maar blijkbaar heb ik de Spaanse dierenliefde onderschat.
Wij lopen langs mensen die de pasa doble dansen op muziek van de plaatselijke fanfare en laten het feestgedruis achter ons. Eenmaal thuis knuffelen we onze hond en Siamese kater en beloven plechtig dat ze volgend jaar mee mogen.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 10798 huizen en appartementen
te koop in Málaga - Andalusië - Spanje
