Vakantiewerk - Column over Frankrijk
Op het eerste gezicht leid ik een rustig leven op het Franse platteland, in een omgeving die nog niet vergeven is van de toeristen. Toch sta ik midden in het leven. Voor de vierde keer binnen twee maanden vertrek ik voor mijn werk naar het buitenland. Op naar weer een andere vakantiebeurs. Ik pak mijn koffer en kan de inhoud daarvan zo langzamerhand dromen.
Op zich is het wel aardig, een baan in het toerisme, oftewel vakantiewerk. Het roept vrolijke associaties op. Tegelijkertijd is het geen hemel op aarde. Ik ben drie maanden per jaar van huis. Heb ondertussen wel kroost, huis en haard en een sociaal leven. D’r wil dus nog wel eens wat bij inschieten.
Het beursleven is heel speciaal. Je bent met een busje vol supersonisch stand- en beeldmateriaal al gauw een dag onderweg. Soms sta je een kilometer van de standplek geparkeerd, dat betekent dus flink sjouwen. Vervolgens bouw je de stand op. Het uitvouwen van ingenieuze systemen tot heuse wanden en het uitklappen van platte koffertjes tot desks, het heeft allemaal wel wat, maar het is wel uren werk. Na een dag of zes breek je de stand weer af en reis je in een dag terug. Maar je komt nog eens ergens en maakt nog eens wat mee.
Utrecht. Een beursruimte van honderden vierkante meters. Desks worden ingenomen door vrijwilligers en campingeigenaren die ons en hun product promoten. Mijn collectieve arbeidsovereenkomst vermeldt dit jaar dat ik in een zevendaagse werkweek een dag vrij moet nemen. Dat is een historisch moment. Nog nooit, sinds ik in het buitenland woon, ben ik een dag in Nederland geweest zonder iets te hoeven. Je bent altijd bij iemand, of onderweg, of wordt ergens verwacht. Ik bezoek Amsterdam. Het stormt, fietsen liggen kriskras over straat. Albert Kuijp ligt er verlaten bij. Niets kan me deren, ik geniet. Hier kan ik de rest van de week op teren. Het publiek op de beurs is vriendelijk, heeft soms ook klachten. Een luisterend oor wil wel eens helpen. Dienstverlening ook. Wilt u een zakje?
Een dikke week later ben ik in Antwerpen. We hadden sneeuw in de Ardennen en de bus is afgeladen. De beursruimtes zijn laag en smal. Het lawaai komt van alle kanten en er hangt permanent een baklucht. Het contact met de cliënten verloopt vriendelijk.
De meeste Antwerpenaren zien er uit alsof ze van het rustige platteland komen. Ze kijken hun ogen uit, ik ook. Om tien uur ‘s ochtends zitten ze al aan bier en maaltijd. En tegen de avond zijn ook de meeste standhouders in een van de vele brasserieën te vinden. Het is een Bourgondisch spektakel, iedereen geniet. Een sakske?
Weer een week later ben ik in Brussel. De beurshal is ruim en hoog, maar onze ligging dichtbij een zijdeur is problematisch. Vanwege het rookverbod moet men veelal in en uit om te paffen. We staan daardoor een week lang op de tocht. De Brusselaar, veelal Franstalig, ziet er keurig uit. Soms zo keurig dat ik denk aan een verborgen camera, ‘camera caché’. Let op, hier is iets aan de hand! Maar nee. Hij is echt zo. Voulez vous un sac svp?
Een week later zit ik voor het eerst in München, voor de laatste beurs. Een verademing! De Messe op het oude vliegveld buiten de stad is prachtig en gigantisch groot opgezet. De lange beursdagen en de urenlange telling van de dagopbrengst geven weinig ruimte tot ontdekking. Toch pak ik op een avond de metro richting stadscentrum, halte Mariënplatz. Urenlang wandel ik rond, muzikanten spelen, ik geniet.
Op zondag komt een campingeigenaar meehelpen het product te promoten. Hij is Tiroler en heeft zijn moeder meegekomen. Haar wollen dracht in grijs-en zwarttinten knelt gevaarlijk. Bijna een monument, denk je. Maar ze blijkt een fervent reizigster, deed heel Zuid-Amerika, grote delen van Azië en ook Noord-India per bus. Ze vindt dat ik daarnaartoe moet, een en al kleur en leven op straat, dat is pas leven! Dat geloof ik grif, vergeleken bij een Tiroler Alp! De Beier die onze stand bezoekt is veelal bits en ongeduldig. Ik krijg de neiging om ook, kort door de bocht, terug te blaffen. Eine Pute bitte!
Het is maart. Ik ben weer thuis. Terwijl ik op mijn vertrouwde heuvel sta en om me heen kijk, riekt het naar voorjaar. Mooi op tijd om aan de slag te gaan. Mijn handen jeuken. In de keuken bungelt aan de deur van de vitrinekast een kleurrijk tasje met foldermateriaal. Incredible !ndia. Waarom ook niet. Je moet altijd iets te dromen hebben tijdens het spitten.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 69 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
