Een dankbare taak - Column over Frankrijk
Sinds mensenheugenis kent mijn dorp het kerstpakket, le colis de Noël, dat traditiegetrouw door de gemeenteraadsleden onder de ouderen van de bevolking wordt verspreid. De minimumleeftijd van deze groep is de laatste jaren opgetrokken naar 70. De mens bereikt tenslotte een steeds hogere leeftijd, terwijl het steeds langer duurt voordat sprake is van echte ouderdom. In de 550 zielen tellende commune gaat het toch nog mooi om een honderdtal mensen, met name weduwes, die zich rondom Kerst op een pakket mogen verheugen. Hier wordt naar uitgekeken: het kerstpakket is smakelijk, zeker, maar het bezoek van de 'élus' van de commune een hele eer. Al weken van tevoren wordt er gebeld naar de mairie met de vraag wanneer Het Bezoek komt, als lichtpuntje in donkere dagen. Natuurlijk weten ze dat al lang. Zoals gewoonlijk wordt de zaterdag voor Kerst hiervoor uitgetrokken.
Op vrijdagavond komen we als gemeenteraadsleden bij elkaar in de plaatselijke feestzaal. In dit agrarisch aandoend plattelandsdorpje oefenen we in het dagelijks leven de meest uiteenlopende beroepen uit. Van timmerman tot medische secretaresse of vertegenwoordiger. Er is onder de 14 leden slechts één boer en de burgemeester heeft een managementfunctie bij France Telecom. Een dorp dat met z'n tijd mee gaat dus. We vormen een vrolijk gezelschap. Omdat we afkomstig zijn van dezelfde kieslijst, worden we geacht dezelfde belangen te hebben en daar gedragen we ons naar. Toch kunnen de jager en de ecoloog maar weinig begrip voor elkaar opbrengen.
In de salle polyvalente staan pakken, dozen, zakken en flessen hoog opgestapeld, van alles honderd stuks. Koffie, port, bonbons, pâté,.... de pot kastanjes wordt dit jaar weggelaten, ze waren niet echt geliefd. Dat merkte ik, ik kreeg ze elk jaar terug van mijn buurvrouw. Ook de honing plakt te veel. Geen mooie manden of gestileerde dozen. Een stevige supermarktzak moet het doen. Een journalist komt langs, er worden plaatjes geschoten. Vergeleken bij vorig jaar is er niet veel veranderd, zelfs de foto van vorig jaar zou weer gebruikt kunnen worden.
Het dorp wordt opgedeeld onder de leden, we gaan er in duo's tegenaan. Ik ga met Charly op stap, eerste raadslid en ex-bankfiliaalhouder. Aangezien hij uit de Jura afkomstig is, is hij ook een beetje buitenlander, maar dan wel weer iets minder dan ik. Hoe dan ook, we voegen iets toe aan de couleur locale, daar houden wij het maar op.
Op zaterdagochtend zijn we er vroeg bij, anders zitten die oude mensen toch maar de hele dag onrustig naar ons bezoek uit te kijken. We spreken af dat we allebei nog een lang dagprogramma elders hebben, dus we willen opschieten. We accepteren geen vertragende aperitiefjes onderweg, we blijven overal staan, schuiven niet aan. Pas bij de laatste van het traject, de oud-burgemeester, waar we om 12 uur hopen aan te komen, mogen we even gaan zitten voor een borrel.
Het loopt gesmeerd, we schieten op, komen natuurlijk overal wel even binnen. Iedereen begroet ons hartelijk en het pakket wordt met plezier in ontvangst genomen. We verrichten een eenvoudige, maar dankbare taak. Overal hangen de heerlijkste keukengeuren als voorbereiding op de familiefeestelijkheden die gaan komen. We gaan als het even kan niet zitten, wijzend op de auto vol plastic zakken om aan te geven dat ons nog een lange dag te wachten staat.
Dan komen we bij Madame Dumoulin. Kippen lopen in de cour, katten schieten weg. Al voordat wij zijn uitgestapt heeft zij de voordeur geopend. Ze heeft nogal creatief haar kin beharing bijgeknipt, maar dat is niet erg, we zijn aan haar gewend. Wat wel erg is, is de ons tegemoetkomende geur. Kattenpis. Doordringender naarmate we dichterbij komen. Ze vraagt ons binnen te komen, en Charly, wit weg getrokken, volgt haar. Ik kan aan zijn blijk zien dat er niet geweigerd kan worden, er bestaat nog zoiets als fatsoen.
De stank is ondragelijk. Ze gaat ons voor naar de keuken, en daar komen we aan in het kattenpaleis. Een tiental katten zit overal knikkebollend op, onder of achter, tot naast de pannen op het fornuis. Madame wil ons geld geven als blijk van dank en daar moeten we op wachten. Ze heeft geen haast met het vinden van de beurs. Het is gezellig dat er even bezoek is. De katten blijven onverstoorbaar zitten, gewend hun gang te kunnen gaan. Wat ons een eeuwigheid lijkt, is vast maar een kwestie van luttele minuten.
Nadat eindelijk het bankbiljet voor de commune in ontvangst is genomen, aangevuld met de nodige plichtplegingen, schieten we naar de deur, de frisse lucht tegemoet. We strompelen naar buiten, willen alleen maar weg van het huis. Kleding, haren, huid, alles is doordrenkt met de indringende geur. In de vrieskou rijden we met open ramen naar het volgende huis. Maken dan nog een ommetje, plankgas. De geur is misselijkmakend en laat zich moeilijk verdrijven. Maar de plicht roept. Het volgende huis, is van Renée. Het is er proper, het ruikt er lekker,....... het is nog maar 10 uur in de ochtend, toch kunnen we haar uitnodiging niet weerstaan. Hier lusten we wel een kir; en nog een.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 70 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
