Een middag aan de sluis - Column over Frankrijk
Wie durft te verdwalen ontdekt nieuwe wegen, zegt men. En zo komen mijn vriendin en ik, na een bezoekje aan een rommelmarkt in de omgeving, bij de sluis van Loisy terecht. Een hobbelig zandpad leidt ons langs de Seille naar een beboste uitspanning onder een krans van bomen met het uitzicht op een kasteel. Het had een tafereel uit vroeger tijden kunnen zijn, ware het niet dat een bourgondische wijnkoopman er zijn kraam heeft opgezet met een bonte verzameling plastic tafels en stoelen.
Op deze warme zondagmiddag is het er een komen en gaan van bootjes die elk aanleggen, wachtend voor de sluis. Mensen springen aan wal, wandelaars kijken, honden spelen. Nieuwsgierig geworden parkeren we de auto en we worden direct opgenomen in het geroezemoes. We maken kennis met Marcel en Lulu, de uitbaters van de wijnkraam. Twee jaar geleden vestigden ze zich als wijnhandelaars in de Bresse en vonden, door een buffet te openen aan de Seille, de ideale manier om op gezellige wijze het brood te verdienen.
Met deze uitspanning van Marcel en Lulu is er weer een ouderwetse ’halte fluviale’ gekomen. Een stopplaats die uitnodigt tot het strekken van de benen, een praatje, en -waarom niet- tot het drinken van een glas rode wijn. De meeste langsvarende bootjes zijn gehuurd door vakantiegangers: met name Zwitsers, Fransozen, wat Nederlanders en een enkele Amerikaan die, onder Friese vlag, met een gehuurde boot vanuit Balk afzakt naar de Middellandse zee. Een stopplaats ook noodzakelijkerwijs, omdat de sluis door de pleziervaarder zelf handmatig moet worden bediend. En alhoewel de terrasgangers met plezier een middagje assisteren, is Marcel een andere mening toegedaan: "Ze huren een dure boot, zakken de Seille af en meer weten ze niet," moppert hij.
Omdat huurders, in tegenstelling tot eigenaars, geen vaarvergunning nodig hebben en slechts oppervlakkig worden ingelicht, weten de meesten bij de sluis niet goed wat te doen. Zo heeft hij ooit ’s ochtends een boot in de sluis aangetroffen die er de hele nacht had gelegen; de vaargasten wisten niet hoe ze eruit moesten komen. Dus haalt Marcel menig stuurman aan wal om uit te leggen hoe het handbediende mechanisme van zowel de sluisdeur als de in- en uitlaatschuiven werken.
Na deze toevallige ontdekking van de sluis kom ik regelmatig terug. Alleen, met de kinderen of met vrienden. Om te praten, te vissen, te barbecueën en soms zelfs om te zwemmen, wanneer de avond invalt en bijna iedereen weg is. De sfeer is idyllisch. Het is zoals Marcel zegt: "Le con s’exclut tout seul"...diegenen die er niet bijhoren, verdwijnen vanzelf!
Zo kom ik weer terug in het naseizoen, op een zondagmiddag in september. Marcel begroet me met een grijns. Hij wijst naar een eenzame boot in de sluis. Een platbodem die ooit werd gebruikt voor het overvaren van caravans. Nu is deze omgebouwd tot een fris geverfd terras, met een soort telefooncabine als stuurhut en in het midden een tafel met wat stoelen. Hij nodigt me uit de boot van dichtbij te bekijken.
Wanneer ik in de sluis afdaal, tref ik er een vriendelijk heerschap aan; een vriend van Marcel en eigenaar van de boot. Hij knoeit wat met de touwen, is even in verlegenheid gebracht, maar niet lang. Met een glimlach nodigt hij me uit aan tafel. Vervolgens komen er een fles wijn en twee glazen tevoorschijn. Terwijl hij die volschenkt met een koele Crémant de Bourgogne loopt de sluis langzaam leeg. Hij vertelt me hoe hij als eigenaar van de camping aan de rivier, bij het stadje verderop, op zondag altijd gaat varen met enkele bevriende weekendgasten.
Diezelfde gasten laten nu overigens van zich horen. Ze staan nog aan wal en kijken met gemengde gevoelens naar de geopende fles en het zakkende bootje. Kwinkslagen gaan over en weer. Uiteindelijk maak ik met ze kennis: hardwerkende kleine zelfstandigen uit Dijon en Lyon die elke vrijdagavond de stad verruilen voor de rust van een paar nachten platteland.
Ik word uitgenodigd voor een boottochtje op de Seille. En alhoewel ik andere plannen voor de middag had, neem ik de onverwachte uitnodiging met plezier aan. Ik geniet van het vrolijke gezelschap. Nadat enkele terrasgangers de sluizen hebben geopend, vaart de boot langzaam door de brede rivier richting Cuisery. We glijden door een glooiend landschap met weilanden, bossen en Bressaanse boerderijen. Loom onderuit gezakt, groeten we de vissers langs de oever. De zes kilometer lange tocht, duurt aangenaam lang. Eenmaal aangemeerd bij de camping van Cuisery krijg ik een rondleiding over het terrein. De weekendgasten laten me de haven zien.
Aan het eind van de middag, als de zon langzaam ondergaat, word ik met een speedboot teruggevaren naar de sluis. We meren aan bij Marcel, waar, in het schemerduister, de laatste klanten zitten. Het is een gemêleerd internationaal gezelschap. Lege wijnflessen worden ongemerkt vervangen door volle. Op de tafeltjes liggen plakken worst en stukken baguette. Met het invallen van de avond wordt er steeds zachter gepraat en harder gelachen. We zingen een potpouri van liedjes, waarbij iedereen in zijn eigen taal z’n best doet. Zo klinkt er in de stilte van de nacht de ’Danse de Canard’, gevolgd door het Friese volkslied. Met een schitterend ’Avé Maria’, gezongen door een echte tenor, wordt de dag in perfecte harmonie afgesloten.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 69 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
