Integreren - Column over Frankrijk
We arriveerden in de zomer, aan het eind van het schoolseizoen. Met een verhuiswagen door de Jura, vanuit het Pays de Gex. Van een dichtbevolkte internationale omgeving naar het rustige verlaten platteland. Van een doorzon rijtjeshuis naar een oude boerderij, gelegen in een doodlopende straat buiten het uitgestrekte maar dunbevolkte dorp. We kenden niemand en niemand kende ons. Het was nog een raadsel hoe de plaatselijke bevolking zou reageren op een alleenstaande vrouw met twee kinderen.
Het kwam ons goed van pas dat het een lange warme zomer werd, want er moest nog veel gebeuren aan de boerderij. Familie en vrienden kwamen helpen met het bewoonbaar maken van het huis. Tenten werden opgezet in het weiland, lange tafels stonden op de binnenplaats. Zelfs oma van negentig kwam mee; ze schilde aardappelen en schonk ’s avonds de jenever. Een opblaasbaar zwembadje werd met water gevuld en zorgde voor de nodige verkoeling. Bovendien hadden we ook nog de tuinslang, die nog maandenlang als douche fungeerde. Het begin was er echter: we waren namelijk de trotse bezitters van een écht toilet!
September kwam, dus het schoolseizoen zou weer beginnen. Voor het transport van de kinderen naar school stonden schoolbusjes klaar voor ons huis. Wat dat betreft hoefde je nooit iemand te ontmoeten als je dat niet zou willen. Veel verder dan je naaste vriendelijke buren kom je dan niet. Dat zou ieder geval niet mijn keuze zijn en dus gaf ik me bewust op voor oudercommissies van de scholen en nam deel aan het bestuur van de schoolkantine. Ik werd direct voor de leeuwen geworpen, want het hele dorp liep uit bij de door school georganiseerde activiteiten. Mijn accent -dat nou niet bepaald Bressaans is- viel direct op, lieten de plaatselijke bewoners mij op vriendelijke wijze weten. De eerste contacten waren gelegd.
De winter kwam en werd beheerst door dichte mist, onze verbouwactiviteiten en het verwarmen van het huis met een klein houtkacheltje. Toen het voorjaar zijn intrede deed, werd de wereld weer groter. In die tijd kwam het mondelinge verzoek vanuit de gemeenteraad of ik bereid was om de dossiers van de thuiszorg op mij te nemen. Mijn buurvrouw Jacqueline vertelde later gniffelend dat de gemeente -buiten mijn medeweten om- inlichtingen over mij had ingewonnen. Ik sprong weer in het diepe en vanaf dat moment kwam ik via huisbezoeken binnen bij met name oudere Bressaanse hulpbehoevende families en weduwes, bij wie ik over het algemeen hartelijk werd ontvangen.
Het werd weer zomer. Inmiddels woonden we al een jaar in Frankrijk en wist de bevolking ons aardig te vinden. Zo zocht de commune op een gegeven moment vrijwilligers voor een nog te creëren bibliotheek. Ik stelde me beschikbaar om de eenjarige opleiding tot bibliothecaresse te volgen voor één dag in de week. Vervolgens werd ik door de burgemeester aangewezen als de verantwoordelijke voor de tienkoppige vrijwilligers-ploeg en de creatie van de bibliotheek. Ik had echter geen kaas gegeten van het biblio-theek-wezen. Dankzij de opleiding en de daardoor opgedane contacten was er na een jaar toch een prima opgezette bibliotheek in ons dorp. Het draaide ook nog eens goed, mede dankzij de vrijwilligersploeg en een gediplomeerde bibliothecaresse!
In het najaar kwam toen de vraag of ik op de lijst van de burgemeester wilde komen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Het leek me een logische stap. Hier ging eerst wel een antecedentenonderzoek aan vooraf en tevens moest er stemrecht aangevraagd worden. Na een positief antwoord, stond ik op de lijst met andere gelijkgestemde zielen, afkomstig uit alle lagen van de bevolking. We wensten het behoud van dorpssolidariteit en cultureel erfgoed. Zowaar, er was ook nog een tegenlijst! Deze was opgesteld door omwonenden van een in de toekomst te creëren visplas. De groep vreesde overlast van steekmuggen in de zomer.... Achteraf bleek dat de lijstaanvoerder zélf het plan had gehad om juist dát lapje grond te kopen voor.... een visvijver!
Onze lijst werd met grote meerderheid gekozen, hoewel niet iedereen ermee akkoord ging. Bij het voorlezen van de einduitslag schoot `la Georgette` met haar solexhelmpje overeind. Ze verkondigde dat het dorp zich beter bezig kon gaan houden met het repareren van het wegdek, dan dat het koos voor buitenlanders. Er werd gegrinnikt, maar ik hield me kalm.
Ondertussen weet ik wie ze is -`la Georgette`- en eigenlijk bedoelt ze het zo slecht nog niet. Al in de week na de verkiezingen trof ik haar bij de bakker, met haar helmpje op haar hoofd en pantoffels aan haar voeten. Ik werd door haar zondermeer hartelijk gekust op beide wangen. Het was alweer vergeten... De eerste stappen op het integratiepad waren gezet!
Klik hier voor ons woningaanbod
van 139 huizen en appartementen
te koop in Bourgogne - Frankrijk
