Mijn verloren bruid - Column over Tsjechië
Petra’s neef staat op zijn hoofd op de dansvloer. Haar oom loopt met een onuitputtelijke fles Wodka door het feestgedruis en schenkt iedereen bij. Mijn Nederlandse vrienden vergapen zich met open mond aan een Tsjechische schone die, ondanks de aanwezigheid van haar vriend, betoverend naar ze blijft glimlachen. De band die urenlang een soort van Tsjechische country heeft gespeeld, wordt afgelost door een cd van de Beatles. Beelden en geluiden van onze trouwdag, vijf jaar geleden. Iedereen viert onbekommerd feest, terwijl ik in trouwpak op de parkeerplaats in de verte tuur. Petra, slechts enkele uren mijn wettige echtgenote, is spoorloos. Maar laat ik bij het begin beginnen.
‘Ano!’ Mijn Tsjechische jawoord galmt door de middeleeuwse trouwzaal. Niet lang daarna ketent Pista, een bevriende smid, een stalen bol aan mijn enkel. Met pijn en moeite strompel ik naar het restaurant aan de oever van de rivier. Daar word ik van mijn last bevrijd. Tijd voor het volgende ritueel. De eigenaar van het restaurant smijt een porseleinen bord op de grond en geeft mij vervolgens een veger en blik. Ik doe mijn best om alle scherven op te vegen, maar zodra ik bijna klaar ben, trapt Petra de scherven weer op de grond. Tot drie keer toe. Iedereen lacht. Ik lach besmuikt mee.
Met z’n tweetjes zitten we even later achter één bord soep. Een tafellaken is als een soort van servet om onze beide nekken geknoopt. Geen overbodige luxe want we moeten elkaar voeren en dat verloopt uiteraard niet vlekkeloos. We zitten aan het eind van de tafel en ik zie hoe alle Nederlanders aan de linkerkant zitten en alle Tsjechen aan de rechterkant. Een goede tafelschikking want zo zijn ze min of meer gedwongen om met elkaar te ‘communiceren’, al is het maar met handen en voeten.
De band begint. Een tante heeft opeens een overdreven interesse in de rechterschoen van Petra. Zonder noemenswaardige weerstand staat Petra het schoeisel af. En dat is maar goed ook, want even later wordt hij als een soort van collectebus gebruikt. Iedereen die met de bruid wil dansen, moet eerst een donatie doen. Ook een dansje met mij is niet gratis. Terwijl ik mijn best doe om mijn danspartners niet op de voeten te trappen, tikt iemand op mijn schouder. Mijn schoonmoeder. Ze maakt wilde gebaren en uit haar warrige verhaal begrijp ik dat Petra verdwenen is. Gelukkig ben ik daar al op voorbereid. In Tsjechië is het gebruikelijk dat de bruid door enkele van haar vriendinnen ‘ontvoerd’ wordt en dat de bruidegom haar samen met twee of drie vrienden moet zoeken. De tocht gaat vervolgens van kroeg naar kroeg en overal waar de bruid is geweest, wacht een rekening voor de bruidegom. Uiteraard drinken de bruidegom en zijn vrienden ook wat en uiteindelijk wordt het bruidspaar weer herenigd. Alleen… leg dat maar eens uit aan een groep van dertig Nederlanders!
Het feest stroomt leeg. Al mijn vrienden en familie gaan mee om Petra te zoeken. Uitgelaten trekt de groep door Kadan. De zon schijnt. Iedereen is vrolijk. En als we Petra uiteindelijk na een tip van haar tweelingzus vinden bij een ruïne in de buurt, bereikt de feeststemming haar hoogtepunt. Het clubje vriendinnen dat de bruid heeft ‘ontvoerd’ begroet ons lachend. Ze hebben kleurrijke cocktails in hun hand. Niet lang daarna krijgen we een telefoontje met het verzoek om weer naar het restaurant te komen omdat het feest na het vertrek van de helft van de gasten toch wel redelijk doodgeslagen is. We gaan zoals we gekomen zijn en Petra rijdt dus met haar vriendinnen mee.
Een uur later. Het feest is weer in volle gang. Ik kijk op de klok. Waar blijft ze toch! Als even later Petra’s oma bezorgd komt informeren of ik weet waar haar kleindochter is, begin ik hem echt te knijpen. Ik loop naar de parkeerplaats en ijsbeer onrustig over de kiezelsteentjes. En dan, eindelijk, rijdt een auto met een wit strikje aan de antenne de parkeerplaats op. De meiden stappen giechelend uit en wandelen opgewekt naar mij toe. Ze vertellen dat ze zich in het hotel even opgefrist hebben.
Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld.
Nu, vijf jaar later, staan Petra en ik hand in hand op dezelfde parkeerplaats. We zijn te voet want we wonen tegenwoordig op loopafstand. Het is onze vijfde trouwdag en we halen herinneringen op. Voor de zekerheid houd ik haar extra goed vast…
Klik hier voor ons woningaanbod
van 5 huizen en appartementen
te koop in Tsjechië
