Presidentskandidate - Column over Frankrijk
Het was in september vorig jaar dat ik op zondag, op weg naar een vlooienmarkt, bij het dorpje Frangy en Bresse in een file terechtkwam. Een verkeersopstopping in de Bresse! Hier was iets aan de hand, dat was duidelijk. Het krioelde er van politie, cameraploegen en mannen in dure pakken. Het bleek om het socialistische fête de la rose te gaan, met als hoogtepunt de aanwezigheid van presidentskandidate Ségolène Royal. En terwijl de stralende Ségolène haar speech uitsprak werd ze geflankeerd door haar campagneleider, de al even elegante Arnaud Montenbourg, onze socialistische gedeputeerde. Het leek een gouden duo. Het zonnige feest werd opgeluisterd door de fanfare en opgefleurd met bloembakken in de meest onmogelijke kleurschakeringen. Dat durven ze alleen in Frankrijk.
Niet dat ze hier zo gek zijn op politiek, integendeel. Vooral niet op het platteland. Dat heftige, emotionele spel staat ver van hun bed. Er zijn te veel schandalen in doofpotten gestopt en er is teveel gesjoemeld om politici nog serieus te kunnen nemen. Tegelijkertijd is het wel normaal dat je als burger, als het even kan, de officiële kanalen omzeilt om je zin te krijgen. Of het nu gaat om het versieren van een vergunning of het laten kwijtschelden van een boete. Dat is logisch, toch? Maar hoewel het merendeel van de Fransen apolitiek is, was het NON tegen Europa een duidelijk statement. Ze hebben als land toch al moeite zich aan de internationale afspraken te houden.
De Franse media kunnen maar niet genoeg krijgen van het speculeren over de kandidaten voor de komende presidentsverkiezingen. Half januari werd bekendgemaakt dat ook Nicolas Sarkozy, voorzitter van de rechtse regeringspartij, zich kandidaat stelde voor het presidentschap. Zonder steun van de zittende president, die weinig met hem op heeft. En hoewel Chirac nog steeds de indruk wekt zich eventueel ook als kandidaat beschikbaar te willen stellen voor een derde ambtstermijn, gelooft niemand meer in de wat moegestreden man, die heftig probeert zijn gehoorapparaat te verdoezelen.
In de volksmond heet de linkse kandidate Ségolène, alleen haar voornaam dus. De vrouw is een en al glimlachende elegantie. Ze werd met grote meerderheid gekozen en liet daarbij een paar grote politieke zwaargewichten achter zich. Dat is knap. Temeer omdat mannen zichzelf al gauw als serieuzere kandidaten beschouwen, vooral in zo’n land als Frankrijk. Logisch dus dat er gemompeld wordt hoe dat moet met haar vier kinderen, als Ségolène Présidente mocht worden.
De rechtse kandidaat, Sarkozy, wordt in de volksmond alleen bij zijn achternaam genoemd. Het is een klein, arrogant, ambitieus mannetje. Typisch Frans, zullen we maar zeggen. Hij doet denken aan Napoleon, klein… maar dapper. Hij trad in november 2005 duidelijk en hard op tegen de rellen schoppende jongeren in de voorsteden. Ze moesten aangepakt worden, dat canaille. Korte metten dus. Bij een kleine club mensen maakte hij zich hiermee populair. Maar de meerderheid van het volk nam het hem niet echt in dank af.
Ondanks het feit dat de Franse erecode hoffelijkheid vereist wanneer er een vrouw in het spel is, wordt duidelijk dat de strijd om de vuile was van de kandidaten in alle hevigheid is losgebarsten. Was de broer van Ségolène destijds niet verwikkeld in de rainbow-affaire? En waren Ségolène en haar echtgenoot François Hollande, de secretaris en sterke man van de socialistische partij waar Ségolène kandidaat voor staat, niet betrokken bij een fraude met een huizenstichting? Toen nota bene Arnaud publiekelijk durfde te verklaren dat het enige zwakke punt van Ségolène haar man was, zette ze hem tijdelijk uit zijn functie als campagneleider. O zo. Ze blijft glimlachen. Tegenwoordig gebruikt ze ook het woord ‘canaille’, hiermee met een knipoog verwijzend naar haar aartsrivaal, om vervolgens hulpmaatregelen aan te kondigen voor deze jeugdige bevolkingsgroep. Een slimme zet. Er waren immers nog zo’n vijf miljoen niet in de kiesregisters ingeschreven jongeren die hiermee hopelijk wakker worden geschud. Goed voor twaalf procent extra stemmen. En Sarkozy bleek nog een troef achter de hand te hebben: zijn vrouw Cecilia… Ze is natuurlijk intelligent en elegant en vooral een toegewijde moeder van vier kinderen die het natuurlijk allemaal erg goed doen.
Zo moddert het politieke spel voort, op weg naar de Présidentielle. Op 22 april bij de eerste ronde van de presidentiële verkiezingen zit ik in ieder geval als gemeenteraadslid op het stembureau. Zelf mag ik niet nationaal stemmen, maar aanvinken en vooral stemmentellen zijn een plicht. Het is overigens geen straf, zo’n vrolijke dag vol dorpspraatjes. En nog spannend ook: eerst de uitslag op dorpsniveau en daarna het eindresultaat. Het kan zomaar gebeuren dat in dit land voor het eerst in de geschiedenis een vrouw aan de macht komt. Een historisch unicum. Als ik mocht stemmen, wist ik het wel!
Klik hier voor ons woningaanbod
van 70 huizen en appartementen
te koop in 58 - Nièvre - Bourgogne - Frankrijk
