Welkomstcomité - Column over Tsjechië
"Tsjechië?!" Het woord schalt door het pittoreske straatje in Alkmaar. Voor ons staat de vrouw met lange blonde haren die met man en vier kinderen aan het begin van onze straat woont. Ze kijkt ons verbijsterd aan. We hebben haar zojuist verteld wat de bestemming is van onze verhuiswagen die vlak voor haar raam staat. Omdat de vrachtwagen te breed is voor het autoloze straatje, zijn we gedwongen om samen met opgetrommelde familie langs de oude geveltjes te paraderen. Elke keer met een ander voorwerp. Petra en ik verdwijnen bijna achter de blauweregen die in Nederland nooit gebloeid heeft en die in Tsjechië een tweede kans krijgt. De blonde vrouw zoekt nog steeds naar de juiste woorden. Ook wij weten niet zo goed wat we moeten zeggen. "Nou, het allerbeste dan maar," zegt ze uiteindelijk. Ze wuift naar ons en draait zich om. Als ze naar haar voordeur loopt, weet ik bijna zeker dat ze in gedachten grauwe flatgebouwen, pruttelende Trabantjes en lege winkels ziet. Onbewust moet ik grinniken.
Maar het lachen vergaat me een paar weken later. We staan voor een betonnen pand in industriestad Chomutov. De stalen deur gaat krakend en piepend open. In de wachtkamer zitten voornamelijk Vietnamezen. Aan de muur hangt een poster waarop in tekst en beeld uitgelegd wordt dat corruptie ook in Tsjechië strafbaar is. Niet echt een geruststelling. Het feit dat die poster er hangt, suggereert wat mij betreft juist dat corruptie hier aan de orde van de dag is. En ik heb alleen maar muntgeld in mijn portemonnee…
We zijn aan de beurt. Een kleine man met een zwart ringbaardje zit achter zijn bureau. Achter hem staan twee forse mannen met opgestroopte mouwen.
Zij kijken zwijgzaam toe hoe hun collega mijn visumverzoek behandelt. Ik glimlach vriendelijk naar ze in de hoop dat ze mij niet in elkaar zullen beuken omdat ik geen stapels bankbiljetten bij me heb.
Mijn Tsjechische woordenschat is nog vrij beperkt. Eigenlijk kan ik alleen nog maar ‘goedendag’, ‘eet smakelijk’, ‘slaap lekker’ en ‘tot ziens’ zeggen in deze lastige Slavische taal.
Daarmee heb ik mij jarenlang prima kunnen redden bij mijn schoonfamilie, maar hier bij de vreemdelingenpolitie ligt dat waarschijnlijk anders. Gelukkig voert Petra het woord.
"Nederland?!" De man met het ringbaardje is verbijsterd. Hij begrijpt niet waarom ik als Nederlander naar Tsjechië kom. En ik heb het idee dat ook zijn collega’s geamuseerd kijken als ze mijn nationaliteit vernemen. Maar het EU-lidmaatschap van Tsjechië en de bijbehorende soepele vestigingsregels schijnen nog niet echt tot dit trio doorgedrongen te zijn.
Ze zeggen in ieder geval dat ze binnenkort bij ons langs zullen komen om te controleren of ik echt op het opgegeven adres woon. Bij die gelegenheid zal ik ook in het Tsjechisch verhoord worden over hoe ik Petra heb leren kennen en wat mijn plannen zijn. Petra kijkt vol ongeloof naar de man met het ringbaardje. Ze vraagt of het een grapje is. "Nee, nee," zegt hij serieus, "dat is een vast onderdeel van het protocol."
Zonder het aangekondigde bezoek van het ‘welkomstcomité’ krijg ik na drie weken het bericht dat ik mijn visum op kan komen halen. Hij wordt ter plekke gemaakt door een keurige vrouw. Ze pakt een groen boekje en begint driftig te stempelen en parafen te zetten. We hadden ook niet anders verwacht want dat is echt typisch Tsjechisch. Zelfs een simpele kassabon krijgt hier een stempel en paraaf. Na een kwartier overhandigt de door de inspanning ietwat rood aangelopen vrouw trots het eindresultaat. Ik hoef alleen nog maar mijn handtekening te zetten, zegt ze. Maar dan zie ik een fout. De geboortedatum van Petra klopt niet. Verkeerd stempeltje gezet. De vrouw raakt lichtelijk in paniek als Petra het meldt, maar ze herstelt zich snel. We kunnen de dag erna een nieuw exemplaar op komen halen.
Voor de derde keer betreden wij het grauwe pand van de vreemdelingenpolitie. Zoals afgesproken, ligt het nieuwe visum al voor ons klaar. Vreemd genoeg is het een paars boekje terwijl het de dag ervoor toch echt een groen exemplaar was. De verklaring: "Ik dacht dat u Zwitser was, maar dat groene boekje was ook goed geweest hoor."
Ik weet niet wat ik hoor! Al die papieren, stempeltjes, handtekeningen, controles… en dan maakt het niet uit als je uiteindelijk een visum van een ander land hebt! Had ik dat maar eerder geweten, dan had ik gewoon een paar stempeltjes gekocht en thuis mijn eigen visum gemaakt.
Maar goed, ik ben nu de trotse eigenaar van een paars boekje vol stempeltjes en mag mij dus voortaan officieel inwoner van Tsjechië noemen.
Klik hier voor ons woningaanbod
van 5 huizen en appartementen
te koop in Tsjechië
